η αφίσα της παράστασης

Πατήστε εδώ ή πάνω στην εικόνα για να δείτε τις σημαίες των Ελλήνων στην επανάσταση του 1821.

Στο τέλος μπορείτε να ελέγξετε τις γνώσεις που αποκτήσατε με μια ευχάριστη άσκηση όπου βάζετε το όνομα του κάθε αγωνιστή στη μάχη που έλαβε μέρος ή ψάxνοντας στο κρυπτόλεξο να βρείτε τις λέξεις που σας δίνει το πρόγραμμα.
Κάθε φορά που τελειώνετε ένα κεφάλαιο, για να συνεχίσετε την πλοήγηση, ψάξτε στη σελίδα το πινακιδάκι που γράφει "Αρχή" και κάντε κλικ πάνω του.

 κάνε κλικ εδώ ή στην  εικόνα για να κατεβάσεις το αρxείο


αναδημοσίευση από το http://24dim-ioann.ioa.sch.gr

περισσότερα σε λίγο...

Το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου πραγματοποιεί μια σειρά τεσσάρων συναυλιών για μικρά παιδιά, ηλικίας 6 μηνών έως 6 ετών, με στόχο την ανταπόκρισή τους σε ποικιλία ρεπερτορίου και την ενεργό συμμετοχή τους σε διαφορετικά μουσικά ακούσματα. Οι συναυλίες θα πραγματοποιηθούν στις 8 Μαρτίου, 15 Μαρτίου, 23 Μαρτίου και 29 Μαρτίου 2014.



Το Σάββατο 8 Μαρτίου 2014 στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Κέρκυρας, στο Παλαιό Φρούριο, θα παρουσιαστούν έργα συνθετών της εποχής του Μπαρόκ, όπως J.S. Bach, G.P. Telemann, Fr. Couperin, D. Scarlatti, J.P. Rameau, A. Corelli και A. Campra από φοιτητές του Τμήματος Μουσικών Σπουδών.








Συμμετέχουν οι φοιτητές του ΤΜΣ:
Σωτήρης Δούκας, τσέμπαλο
Σεβαστιανός Μοτορίνος, τσέμπαλο
Χριστίνα Γιαννούδη, τραγούδι
Γιώτα Παδοβά, φλάουτο
Παναγιώτα Καλαβριζιώτη, βιολί

Διοργάνωση συναυλιών: Χρυσάνθη Δράγαζη
Ακαδημαϊκοί Επόπτες: Ζωή Διονυσίου, Επίκ. Καθ. Μουσικής Παιδαγωγικής
Αθηνά Φυτίκα, Λέκτορας Παιδαγωγικής Πιάνου
Κατερίνα Μιχοπούλου, Επίκουρος Καθηγήτρια Παλαιάς Μουσικής, Τσέμπαλο

Την Καθαρή Δευτέρα έχουμε το έθιμο του πετάγματος του χαρταετού. Από που όμως προέρχεται το συγκεκριμένο έθιμο;

Ο χαρταετός φαίνεται να πέταξε για πρώτη φορά γύρω στο 200 π.Χ στην Κίνα και τη Μαλαισία. Εκεί κατασκευάστηκαν οι πρώτοι χαρταετοί από μετάξι και μπαμπού και μάλιστα με τη μορφή που έχουν ως επί το πλείστον μέχρι σήμερα στις χώρες αυτές, με τη μορφή του δράκου. Στη συνέχεια οι χαρταετοί πήγαν στην Κορέα και την Ιαπωνία όπου και εμπλουτίστηκαν με περισσότερα σχέδια. Στην Ευρώπη ήρθαν γύρω στο 1400 μ.Χ από Ευρωπαίους εξερευνητές που ταξίδευαν στην Ασία. Κατά τους δυο Παγκόσμιους πολέμους χρησιμοποιήθηκαν ως συσκευές παρατήρησης.

Σήμερα κάθε χώρα έχει τα δικά της έθιμα  γύρω από το πέταγμα του χαρταετού. Στην Κίνα θεωρείται ιεροτελεστία από την κατασκευή του ως και το πέταγμά του και μάλιστα διοργανώνονται διαγωνισμοί κάθε χρόνο για τον καλύτερο χαρταετό (από άποψη κατασκευής αλλά και από άποψη πετάγματος). 
Στην Οσάκα της Ιαπωνίας, κάθε χρόνο, την πέμπτη ημέρα του Μαΐου, οι μικροί Ιάπωνες περιμένουν  το Κοντομόνο—χι ή αλλιώς τη Μέρα των Παιδιών. Εκείνη την ημέρα, οι οικογένειες που έχουν μικρούς γιους συνηθίζουν να ανεμίζουν στον κήπο πολύχρωμες κορδέλες και πελώριους χαρταετούς σε σχήμα κυπρίνου, που τους έχουν δέσει σ’ ένα μεγάλο στύλο από μπαμπού μ’ έναν ανεμόμυλο στην κορυφή του.

κινέζικος χαρταετός

Ωστόσο, μια από τις πιο εντυπωσιακές γιορτές  πραγματοποιείται εδώ και χιλιάδες χρόνια στη Βόρεια Ινδία στη γιορτή “Basant”. Η γιορτή γίνεται για την υποδοχή της άνοιξης κάθε Φεβρουάριο στο Πακιστάν. Πρόκειται για ένα ξέφρενο γλέντι, το οποίο προσμένουν με μεγάλη ανυπομονησία μικροί και μεγάλοι. Σε αυτή τη γιορτή, όλοι λαχταρούν να κατακτήσουν με τον χαρταετό τους τον ουρανό, πράγμα που θα τους εξασφαλίσει η χρήση των πιο καλών υλικών, και ιδιαίτερα του ανθεκτικότερου σπάγκου, ο οποίος επικαλύπτεται με σκόνη γυαλιού. Μαζί με τα υλικά, αυτό που καθορίζει τη νίκη είναι  οι επιδέξιοι χειρισμοί που γίνονται κυρίως από τις ταράτσες των σπιτιών. 
Στην Ελλάδα οι χαρταετοί κατασκευάζονταν από παιδιά με ή χωρίς τη βοήθεια 
των μεγάλων με απλά υλικά όπως χαρτί, καλάμι ή λεπτό πηχάκι, σπάγκο και 
εφημερίδες και με περισσεύματα από τις αποκριάτικες κορδέλες.


Τα ονόματα των χαρταετών στις διάφορες χώρες:

Αγγλία: kite το όνομα ενός υπέροχου πουλιού

Ιαπωνία: τακο που σημαίνει χταπόδι (από τους πολλούς σπάγκους που κρέμονται από αυτόν)

Μεξικό: papalote που σημαίνει πεταλούδα

Γερμανία: Drachen που σημαίνει δράκος

Ελλάδα: χαρταετός, Θράκη: πετάκι, Επτάνησα: φύσουνα

γιαπωνέζικος χαρταετός

Ο  χαρταετός  είναι  μια  κατασκευή  με  ελαφριά  υλικά  που  σκοπό  έχει  να  πετά  ψηλά  στον  ουρανό  με  τη  βοήθεια  του  αέρα.

Η  χειροποίητη  κατασκευή  του  στην  Ιαπωνία  και  την  Κίνα, είναι  μια πραγματική  ιεροτελεστία.

Αρχικά  ο  χαρταετός  κατασκευαζόταν  με  ξύλινο  σκελετό  και  χαρτί. Στην εποχή  μας  κατασκευάζονται  είτε  από  ξύλο, είτε  από  πλαστικό  και ντύνονται με  πλαστικό. Δεν  λείπουν  βέβαια  και  οι  χειροποίητοι  που  είναι  φτιαγμένοι με  καλάμια. Στη  χώρα  μας  το  πιο  παραδοσιακό  σχήμα  που  έχουν  είναι  με εξάγωνο  σκελετό.

Τα  βασικά  στοιχεία  ενός  χαρταετού είναι :  ο  κεντρικός  άξονας ή ραχοκοκαλιά, γύρω  από  τον  οποίο κατασκευάζεται  ο  χαρταετός, οι βοηθητικοί άξονες που  τοποθετούνται  σταυρωτά  πάνω  από  τον  κεντρικό  άξονα.  Το χαρτί  (συνήθως  με  ζωηρές  αποχρώσεις)  ή  το  πλαστικό  που  ντύνουμε  τον χαρταετό  πρέπει  να  μην  είναι  και  πολύ  λεπτό  γιατί  με  την  αντίσταση  του στον  αέρα  θα  σχιστεί.

Για  να  πετάξει  ο  χαρταετός  πρέπει  να  τρέξει  κάποιος  λίγο  και  να  τον αφήσει, ενώ  ο  δεύτερος  που  κρατά  την  καλούμπα  (σχοινί)  πρέπει  να αφήνει  συνεχώς  σχοινί. Αν  ο  αέρας  είναι  καλός  σύντομα  θα  τον  δείτε  να χορεύει  στον  ουρανό.

Φτιάξε έναν χαρταετό

Υλικά για τα ζύγια

νάρκισσος

Γιος του ποταμού Κηφισού, ο Νάρκισσος φημιζόταν για την ομορφιά, αλλά και για την απονιά του. Πολλές ήταν οι νύμφες που τον είχαν ερωτευτεί, αλλά εκείνος όλες τις απέρριπτε και τις περιφρονούσε. Ανάμεσά τους και η νύμφη Ηχώ, που, όταν τόλμησε να του εκφράσει την αγάπη της, την περιγέλασε. Τότε εκείνη τον καταράστηκε ν' αγαπήσει φλογερά, αλλά χωρίς ανταπόκριση. Μια μέρα που ο Νάρκισσος κυνηγούσε στο δάσος, εντόπισε μια πηγή. Τα κρυστάλλινα, πεντακάθαρα νερά της σχημάτιζαν μια ακύμαντη λιμνούλα. Σκύβοντας για να ξεδιψάσει, αντίκρισε για πρώτη φορά το πανέμορφο πρόσωπό του, σαν σε καθρέφτη. Από εκείνη τη στιγμή, τίποτα πια δεν είχε μεγαλύτερη σημασία γι' αυτόν από το να θαυμάζει τον εαυτό του! Ξεχνούσε να φάει και να κοιμηθεί και δεν έπινε νερό, για να μην ταράξει τα νερά της λίμνης και χαθεί η εικόνα του. Έτσι αδυνάτισε τόσο πολύ, που έγειρε στο χορτάρι και ξεψύχησε. Στο σημείο εκείνο φύτρωσε το ομώνυμο λουλούδι, γνωστό και ως μανουσάκι, για να θυμίζει σε όλους τον πόνο του ανικανοποίητου έρωτα.

υάκινθος

Το στερνοπούλι του βασιλιά της Σπάρτης, ο Υάκινθος, ήταν ένα αγόρι χαρούμενο και καλοκαμωμένο, αγαπημένος φίλος του θεού Απόλλωνα. Συχνά διασκέδαζαν μαζί στις όχθες του ποταμού Ευρώτα και παράβγαιναν στα αθλήματα. Μια μέρα αγωνίζονταν στη ρίψη του δίσκου. Ο Απόλλωνας ξεχάστηκε, έβαλε όλη τη θεϊκή του δύναμη και ο βαρύς, μπρούντζινος δίσκος εκτοξεύτηκε πολύ ψηλά στον ουρανό.
Έτρεξε ξοπίσω του ο Υάκινθος για να τον πιάσει και να αποδείξει στο φίλο του ότι κι εκείνος ήταν αρκετά δυνατός και γυμνασμένος. Αλλά τόση ήταν η ορμή του δίσκου, ώστε πέφτοντας στο έδαφος αναπήδησε και τον χτύπησε θανάσιμα. Απαρηγόρητος ο Απόλλωνας που έγινε, άθελά του, η αιτία να χαθεί ο φίλος του, πρόσταξε, όπου έπεσαν σταγόνες από το αίμα του, να φυτρώσει το ομώνυμο μυρωδάτο λουλούδι, γνωστό και ως ζουμπούλι.

ανεμώνη

τριαντάφυλλο

Η Αφροδίτη, η ομορφότερη των θεών, ερωτεύτηκε τον Άδωνη, τον ομορφότερο των θνητών. Άφησε τα παλάτια και τα στολίδια της στον Όλυμπο, ακολουθώντας τον στα δάση της Κύπρου, όπου του άρεσε να κυνηγάει. Κι όλο τον παρακαλούσε να αρκείται στα εύκολα θηράματα, αγριοκάτσικα, λαγούς κι ελάφια. Όμως η νιότη δε λογαριάζει κίνδυνο και μια μέρα που η θεά έλειπε και τα λαγωνικά του έβγαλαν ίχνη αγριογούρουνου, ο Άδωνης ξέχασε τις ορμήνιες της και το πήρε στο κατόπι. Εξαγριωμένο από φόβο το θηρίο, του κατάφερε μια γερή λαβωματιά και το παλικάρι έχασε πολύ αίμα και πέθανε. Πολλά μερόνυχτα αναζητούσε το σώμα του η Αφροδίτη.Τα ρούχα της κουρελιάστηκαν, καθώς διέσχιζε τα πυκνά δάση και τις απάτητες χαράδρες. Το τρυφερό κορμί της μάτωνε συνεχώς από τ' αγκάθια και τις σουβλερές πέτρες κι όπου έσταζε το αίμα της φύτρωναν κατακόκκινα τριαντάφυλλα. Κι όταν βρήκε το άψυχο κορμί του αγαπημένου της, πρόσταξε, όπου έσταξε το δικό του αίμα, να φυτρώσει ένα λουλούδι πανέμορφο, αλλά λιγόζωο σαν κι αυτόν, η ανεμώνη.

κρίνος

Η αρχοντική Ήρα είναι η θεά του γάμου και προστατεύει την οικογένεια. Αλλά ο σύζυγός της, ο Δίας, είναι εξαιρετικά άτακτος και ερωτιάρης. Όλο σκαρώνει γιους και κόρες με άλλες θεές, αλλά και με ένα σωρό κοινές θνητές, νύμφες και βασιλοπούλες. Ωστόσο, μόνο η "επίσημη αγαπημένη" του έχει το γάλα που δίνει την αιώνια ζωή. Όποιο μωρό βυζάξει από τα στήθη της, γίνεται αθάνατο. Γι' αυτό και ο Δίας σκάρωσε μια ζαβολιά για να γευτεί ο αγαπημένος του γιος, ο Ηρακλής, τον οποίο απέκτησε με τη βασίλισσα των Μυκηνών, Αλκμήνη, το γάλα της αθανασίας. Μια μέρα που η Ήρα κοιμόταν βαθιά, παρήγγειλε και του έφεραν μυστικά το μωρό στον Όλυμπο. Νηστικό και κουρασμένο όπως ήταν από το ταξίδι, το έβαλε στην αγκαλιά της Ήρας κι εκείνο ρούφηξε λαίμαργα το γάλα της. Αλλά μερικές σταγόνες γάλα, όταν το μωρό χόρτασε κι αποτραβήχτηκε, έπεσαν στη γη. Απ' αυτές φύτρωσαν τα λουλούδια που είναι σύμβολο της αγνότητας, οι λευκοί κρίνοι.

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένα αντρόγυνο που δεν είχε παιδιά κι ο καημός του ήταν μεγάλος. Ο άντρας που ήταν ζαχαροπλάστης, έβλεπε πόσο στενοχωριόταν η γυναίκα του και καιγόταν η καρδιά του. Για να την παρηγορήσει, πήρε ένα κομμάτι από τη ζύμη που έφτιαχνε το χαλβά και έπλασε ένα κοριτσάκι όμορφο σαν κούκλα και γλυκό σαν το μέλι. Το πήρε όλο χαρά η γυναίκα του και το κάθισε στο λιακωτό** του σπιτιού.

Λίγο αργότερα πέρασε από εκεί το βασιλόπουλο. Είδε τη Χαλβαδένια και του άρεσε πολύ. Πήγε αμέσως στον πατέρα του το βασιλιά και του είπε ότι την αγάπησε και θέλει να την πάρει γυναίκα του.
«Μα ο ζαχαροπλάστης δεν έχει κόρη, γιε μου», του είπε ξαφνιασμένος ο βασιλιάς. «Κι έπειτα δεν ταιριάζει εσύ, ένα βασιλόπουλο, να παντρευτείς κοπέλα που δεν είναι της σειράς σου».

Αλλά το βασιλόπουλο δεν άκουγε τίποτα κι έπεσε άρρωστο. Τι να κάνει ο βασιλιάς, έστειλε προξενητάδες στο σπίτι του ζαχαροπλάστη, που τους είδε και τα 'χασε! Τους εξήγησε ότι το κορίτσι που είδε το βασιλόπουλο να κάθεται στο λιακωτό είναι άψυχο, φτιαγμένο από χαλβά. Αλλά εκείνοι ανέβασαν τη Χαλβαδένια σε μια άσπρη φοράδα και τράβηξαν για το παλάτι. Καθώς διέσχιζαν το κοντινό ποτάμι, η φοράδα άρχισε να μιλάει μ' ανθρώπινη φωνή:

Έπειτα, ορθώθηκε στα πισινά της πόδια κι η Χαλβαδένια γλίστρησε, έπεσε στο νερό και ζωντάνεψε! Μόνο που δεν έβγαζε μιλιά από το στόμα της. Οι προξενητάδες τη βοήθησαν να ανέβει πάλι στη φοράδα και συνέχισαν το δρόμο τους. Την άλλη κιόλας μέρα έγινε ο γάμος της με το βασιλόπουλο κι όλοι ήταν χαρούμενοι. Μόνο ο βασιλιάς είχε ακόμη τις αμφιβολίες του για το αν η νύφη ήταν κατάλληλη για το γιο του.

Το βασιλόπουλο είχε προσέξει πως η γυναίκα του δε μιλούσε, αλλά δεν ανησύχησε. «Θα είναι ντροπαλή και περιμένει να φύγει ο κόσμος, για να μου μιλήσει», σκεφτόταν. Αλλά η Χαλβαδένια δε μίλησε ούτε σ' εκείνον, ούτε σε κανέναν άλλο στο παλάτι. Μόνο όταν ήταν ολομόναχη, μιλούσε με τα άψυχα:

Έλα, άναψε φωτίτσα μου...

να βράσω τη σουπίτσα μου»,
έλεγε της φωτιάς κι εκείνη αμέσως φούντωνε. Πρόσταζε τη χύτρα να γεμίσει νερό από τη βρύση και ν' ανέβει στην πυροστιά και το κρέας να μπει στη χύτρα για να ψηθεί κι όλα υπάκουαν στα λόγια της.

Στην αρχή το βασιλόπουλο προσπαθούσε να τη δικαιολογήσει. Καθώς όμως περνούσε ο καιρός, άρχισε να βαριέται τη ζωή με μια γυναίκα που δεν του έλεγε λέξη. Που να ήξερε ότι η καημένη η Χαλβαδένια δε μιλούσε, επειδή ήταν δεμένη με τα μάγια του νερού που τη ζωντάνεψε! Με τα πολλά πείστηκε από τον πατέρα του να τη στείλει πίσω στους γονείς της.

Σύντομα ο βασιλιάς αρραβώνιασε το γιο του με μια αρχοντοπούλα που δεν έβαζε γλώσσα μέσα της και που το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να πάει με τις παραμάνες της να επισκεφθεί τη Χαλβαδένια. Ήθελε να της δείξει πόσο καλά ήξερε να γνέθει, για να τη ντροπιάσει. Μόλις έφτασαν στο σπίτι του ζαχαροπλάστη, κάθισαν και άρχισαν να γνέθουν, ενώ η αρχοντοπούλα σχολίαζε υποτιμητικά ό,τι έβλεπε γύρω της. Ξαφνικά, η Χαλβαδένια είπε:


Αμέσως παρουσιάστηκε ένα τραπεζάκι γεμάτο γλυκά και ποτά και στάθηκε μπροστά τους. Οι επισκέπτριες έφαγαν και ήπιαν έκπληκτες και ξανάρχισαν το γνέσιμο. Εκεί που η Χαλβαδένια έγνεθε, της κόπηκε το νήμα. Έβγαλε από την τσέπη της ένα μαχαιράκι και κριτς κρατς έκοψε την άκρη της μύτης της, έτριψε με αυτή το νήμα και το κόλλησε. Έπειτα ξανάβαλε την άκρη της μύτης της στη θέση της, γιατί -μην ξεχνάτε- ήταν φτιαγμένη από χαλβά!

Η αρχοντοπούλα κοκκίνισε από τη ζήλια. Γύρισε στο παλάτι και προσπάθησε να κάνει ό,τι ακριβώς έκανε η Χαλβαδένια. Όταν το βασιλόπουλο τη βρήκε μέσα στα αίματα, με κομμένη μύτη, έριξε όλο το φταίξιμο στη Χαλβαδένια. Αλλά εκείνο αποφάσισε ότι δεν του άξιζε να παντρευτεί μια γυναίκα τόσο επιπόλαιη. Ο βασιλιάς συμφώνησε μαζί του και το αρραβώνιασε αμέσως με μια άλλη βασιλοπούλα.

Στο γλέντι των αρραβώνων κάλεσαν και τη Χαλβαδένια. Αλλά η καινούργια νύφη έβαλε κρυφά τόσο πιπέρι στο πιάτο της, που δεν μπορούσε να φάει μπουκιά. Τότε της είπε με κακία:
«Του λόγου σου είσαι τόσο καλομαθημένη που δε σ' αρέσει το φαγητό μας;»
«Τρία χρόνια ήμουν γυναίκα του βασιλόπουλου και σεβόμουν τον άντρα μου και τους καλεσμένους του. Κι εσύ που είσαι ακόμη αστεφάνωτη, μιλάς με τέτοια αυθάδεια», είπε ξαφνικά η Χαλβαδένια. Κι έπειτα σώπασε, ενώ όλοι οι καλεσμένοι είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό από την έκπληξη!

Η βασιλοπούλα αποφάσισε να εκδικηθεί τη Χαλβαδένια για την προσβολή που της έκανε. Πήρε τις παραμάνες της και πήγε στο σπίτι της. Εκείνη τις δέχτηκε αμίλητη, αλλά ύστερα από λίγο είπε:


Αμέσως το τηγάνι ξεκρεμάστηκε από τον γάντζο του και πήδηξε πάνω στην πυροστιά και το λάδι χύθηκε στο τηγάνι. Μόλις άρχισε να τσιτσιρίζει, η Χαλβαδένια βούτηξε τα χέρια της στο λάδι κι αμέσως το τηγάνι γέμισε δέκα φρεσκότατα μπαρμπούνια! Οι παραμάνες συμφώνησαν πως δεν είχαν φάει νοστιμότερα ψάρια στη ζωή τους. Όταν επέστρεψαν στο παλάτι, η βασιλοπούλα έτρεξε να μιμηθεί τη Χαλβαδένια. Και φυσικά κατακάηκε! Την άκουσε το βασιλόπουλο που ούρλιαζε από τον πόνο κι έτρεξε κοντά της. Όταν του εξήγησε πως για ό,τι έπαθε φταίει η Χαλβαδένια, δεν ήξερε πια τι να υποθέσει. Τη χώρισε κι αυτήν και δεν ήθελε να δει γυναίκα ούτε ζωγραφιστή!

Μια μέρα που η Χαλβαδένια είχε στείλει το μπρίκι και τη χύτρα στη βρύση να φέρουν νερό, έτυχε να πάει και το βασιλόπουλο, για να ποτίσει τ' άλογό του. Τα πέταλα του αλόγου κροτάλισαν δυνατά πάνω στα πλακόστρωτο κι η χύτρα απ' την τρομάρα της έπεσε πάνω στο μπρίκι και το γρατσούνισε.

Κοίτα τι μου έκανες!

«Κοίτα τι μου έκανες! Θα το μαρτυρήσω της κυράς μας και θα σε μαλώσει!», φώναξε το μπρίκι.
«Έννοια σου και δε θα πάθω τίποτα. Άμα πω της Χαλβαδένιας "μα τον παππού σου που νηστεύει, τη γιαγιά σου την άσπρη ζάχαρη και τον πατέρα σου το ζαχαροπλάστη, δεν το ήθελα, τρόμαξα και κατά λάθος έπεσα πάνω στο μπρίκι", θα μιλήσει, μα δε θα με μαλώσει», του απάντησε η χύτρα.

Το βασιλόπουλο άκουσε τι είπαν και τα ακολούθησε. Όταν έφτασαν στο σπίτι του ζαχαροπλάστη, στάθηκε πίσω από τη μισάνοιχτη πόρτα. Τα πράγματα έγιναν όπως τα περιέγραψε η χύτρα. Τότε, όρμησε μέσα και είπε της Χαλβαδένιας: «Μα τον παππού σου που νηστεύει, τη γιαγιά σου την άσπρη ζάχαρη και τον πατέρα σου το ζαχαροπλάστη, πες μου μια λέξη, μίλησε και σ' εμένα επιτέλους!»

Η Χαλβαδένια ξαφνιάστηκε, αλλά αμέσως του χαμογέλασε και του εξήγησε πως με αυτά του τα λόγια λύθηκαν τα μάγια που την ανάγκαζαν να μένει σιωπηλή. Από εκείνη τη μέρα έζησαν ευτυχισμένοι. Η Χαλβαδένια γλύκαινε τη ζωή του βασιλόπουλου με τις χάρες της και θα του γλύκαινε και τον καφέ, βουτώντας στο μπρίκι το δαχτυλάκι της. Όμως το βασιλόπουλο που την αγαπούσε πολύ, δεν την άφηνε να το κάνει, γιατί έπινε πολλούς καφέδες και φοβόταν να μη φυράνει το δαχτυλάκι της!

* Το κείμενο είναι διασκευή ενός παλιού παραμυθιού της Δανάης Τσουκαλά.
** Βεράντα, συνήθως κλεισμένη με τζαμαρία, σε χωριάτικα και νησιώτικα σπίτια

Ο Δ.Ταμπάκος εν δράσει

Ένας από τους σημαντικότερους αθλητές όλων των σπορ, που έχει αναδείξει η χώρα μας, ο Δημοσθένης Ταμπάκος, μας παραχώρησε χθες, Παρασκευή, διαδικτυακή συνέντευξη.

Με αμέτρητες διακρίσεις στο άθλημα της ενόργανης γυμναστικής και δη στο αγώνισμα των κρίκων, ο κος Δημοσθένης Ταμπάκος μας έκανε την τιμή να συζητήσει μαζί μας και να απαντήσει στις ερωτήσεις που του είχαμε ετοιμάσει!

από τη χθεσινή συνέντευξη με τον Δημ. Ταμπάκο.

Περισσότερα τις επόμενες μέρες...